SKYDANCER (2018, Prometheus)
Oscar krijgt voor zijn twintigste verjaardag een axolotl. Een salamander, die niks anders doet dan in een hoekje voor zich uit staren. Er is maar één persoon naar wie de axolotl vernoemd kan worden: Oscar zelf. Wat wil je ook, als je opgroeit in facking Dingle? De zomers zijn te lang en te heet, de bewoners lui, dom en irritant. In Dingle is het zo stil dat je een nugget kunt horen vallen. Dan verschijnt Agnes. Een bleek, mager, prachtig meisje. Ze is de verhuiswagen nog niet uit gestapt of alle 75 inwoners van Dingle buitelen over haar heen als gretige puppy’s. Iedereen wil iets van haar. Behalve Oscar. Die vertrouwt het zaakje niet. Hij besluit heel ver bij haar uit de buurt te blijven, maar ontdekt dat hij elke dag weer iets slechter zonder haar kan.
Na het verschijnen van deze roman, heb ik afscheid genomen van uitgeverij Prometheus. Over de (nog steeds onopgeloste) angstcultuur binnen de uitgeverij, lees je hier.
Skydancer werd genomineerd voor de ANV Debutantenprijs 2019.
Pers over Skydancer
Dagblad van het Noorden, december 2018:
"Er is desondanks maar één manier waarop dat recalcitrante werkt, en dat is: het moet echt zijn, geen trucje. En dat is zo bij Lotte Kok. Ze is eerlijker en moediger dan meteen opvalt. (...) Op het juiste moment komt er ontwikkeling, toonverandering, een les - diepte, kortom. Dan lukt het haar om lachend clichés te ontwijken, doch oprecht te zijn in haar beschrijvingen van verschillende soorten levenspijn en ervaring."
Tzum, november 2018:
"Lotte Kok, opgegroeid in het Veluwse Ermelo, is inderdaad een opvallende nieuwkomer, ze is pas 22 jaar, maar verwoordt menselijke dilemma’s in hedendaagse jongerentaal en toch als een vrouw met ervaring. Zoals een piepjonge zangeres soms hartverscheurend tekeer kan gaan over alle mannen die haar door de jaren heen bedrogen hebben. Dat heeft altijd iets verbijsterends."
Knack, september 2018:
"De eerste vijftig bladzijden van Lotte Koks Skydancer vormen een rollercoaster van grappen en spitsvondigheden waarover je je als lezer gewillig laat meevoeren, je intussen afvragend hoe ze dit ooit tot het einde zal volhouden. Dat doet ze dan ook niet. Hoe duidelijker wordt dat Agnes een duister verleden met zich meedraagt, hoe ernstiger de toon van het boek en hoe zeldzamer de grappen, al verliest het nooit zijn vertederende en onschuldige aura dat soms aan het werk van John Green doet denken."